Το δικαίωμα της επικοινωνίας, εν καιρώ πανδημίας

Το δικαίωμα της επικοινωνίας, εν καιρώ πανδημίας

Η επικοινωνία του γονέα ο οποίος δεν ασκεί δυνάμει δικαστικής

αποφάσεως την επιμέλεια, εξακολουθεί να πραγματοποιείται

απροσκόπτως, εν καιρώ πανδημίας, υποκείμενη εις τα γενικά

προφυλακτικά μέτρα, περαιτέρω όμως καθίσταται εφικτό

εναλλακτικώς να λαμβάνει χώρα, είτε κατ’ οίκον κατά τις

προβλεπόμενες ώρες και ημέρες, ή δια μέσου, εφόσον καθίσταται

τούτο αντικειμενικό εφικτό, των εφαρμογών κοινωνικής

δικτυώσεως.

Η έξαρση του ιού ασφαλώς, δεν θα πρέπει να αποτελεί πρόσκομμα,

μεταξύ των γονέων, αλλά ούτε και να φαλκιδεύει την επικοινωνία, η

οποία πανθομολογουμένως καθίσταται απολύτως αναγκαία δια το

τέκνο διότι εξυπηρετεί λυσιτελώς το βέλτιστο συμφέρον του εις

πάσα περίπτωση.

Εν προκειμένω, οι καινοφανείς συνθήκες, υπό τις οποίες ζούμε,

έχουν διαμορφώσει μία Νέα Τάξη πραγμάτων καθόσον αφορά την

κανονική μορφή επικοινωνίας δεδομένου ότι τελούν υπό αναστολή

συλλήβδην τα καταστήματα εστιάσεως αλλά και εν γένει

υγειονομικού ενδιαφέροντος και κατ’ επέκταση οι παιδότοποι, δια

των οποίων τα παιδιά ηδύνανατο να αναπτύξουν ελεύθερα και

δημιουργικά το χρόνο τους υπό την εποπτεία των γονέων.

Ως εκ τούτου ένεκεν της ως άνω, καθολικής αλλά και παγκόσμιας,

ιδιαζούσης συνθήκης ή άλλως ανωτέρας και ανυπερβλήτου βίας, το

δικαίωμα της επικοινωνίας, δεν καταργείται αυτό καθ’ αυτό, αλλά

«μεταλλάσσεται» ως προς τον τρόπο άσκησή του, υπό την έννοια

ότι αναπροσαρμόζεται εις τις ιδιαίτερες ανάγκες τις οποίες

επιτάσσει η εποχή και ειδικότερον η πραγματικότητα κατά την

οποία καλούμεθα εκόντες άκοντες να ζήσουμε.

Κατά συνέπεια η έκρηξη του ιού, σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να

αποτελέσει την θρυαλλίδα και το εφαλτήριο, διακοπής της

επικοινωνίας με το τέκνο, δια της εργαλειοποιήσεως της