Περισσότερο από το 50% των νέων μαμάδων και 30% των νέων μπαμπάδων υποφέρουν από κατάθλιψη, κάτι που τους καθιστά μη-συνεργάσιμους όσον αφορά την φροντίδα του μωρού αλλά και μεταξύ τους. Κι ενώ παλαιότερα μιλάγαμε για ένα 9% ποσοστό επιλόχειου κατάθλιψης, πλέον ξέρουμε ότι είναι πολύ μεγαλύτερο. Η αύξηση των περιστατικών αυτών προκύπτει από την δραματική πτώση στην οικειότητα που βιώνει το ζευγάρι μετά την γέννηση του μωρού τους. Συγκεκριμένα πολλές μελέτες σε νέα ζευγάρια καταδεικνύουν ότι κοντά στο 70% επισημάνει ότι μετά τον ερχομό του μωρού οι εντάσεις, η εχθρικότητα και η απομόνωση κατά τις διαφωνίες οδηγούν πολλά ζευγάρια στο διαζύγιο.
Πρώτα οι μητέρες βιώνουν μείωση της αίσθησης ικανοποίησης στη σχέση. Και ακολουθούν οι μπαμπάδες. Καθώς μειώνεται η ικανοποίηση, εμφανίζεται εχθρικότητα σε ένα εντόνως αρνητικό περιβάλλον. Το 25% των παντρεμένων ζευγαριών, σκέφτονται τον χωρισμό τα πρώτα 5 χρόνια μετά τον ερχομό του μωρού.
Η πραγματική αγκαλιά που θρέφει το μωρό είναι η συναισθηματική σύνδεση μεταξύ των γονέων του. Είναι ξεκάθαρο πια ότι πολλά από τα πιο σοβαρά κοινωνικά προβλήματα, όπως η βία, έχουν ρίζα στο αρνητικό κλίμα που επικρατούσε στην οικογένεια. Η όλο και μεγαλύτερη εχθρικότητα και απομόνωση μεταξύ των γονέων επιβαρύνει σημαντικά τον τρόπο που μεγαλώνει ένα παιδί. Καθώς οι πράξεις τους δεν έχουν συνοχή και εμφανίζουν αδυναμία να αναγνωρίσουν τις ανάγκες και τις αδυναμίες του μωρού. Και είναι κάτι δυστυχώς αρκετά σύνηθες. Οι περισσότεροι γονείς που περνούν την μεταβατική φάση προς την γονεϊκότητα, δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις ανάγκες του μωρού. Η μεταξύ τους επικοινωνία και επαφή είναι όλο και πιο αρνητική με αποτέλεσμα αρκετά μωρά να αποσύρονται και να αποκτούν χαρακτηριστικά καταθλιπτικού ταπεραμέντου.
Οι μπαμπάδες υποφέρουν με τον δικό τους τρόπο. Ξέρουμε ότι όταν οι γονείς τσακώνονται μπροστά στα παιδιά, βάζουν σε κίνδυνο την ψυχική υγεία τους συχνά συμβάλλοντας στην πρόκληση ψυχολογικών διαταραχών, συμπεριφοριστικών προβλημάτων και σωματικών συμπτωμάτων. Ίσως το πιο θλιβερό να είναι ότι τα παιδιά αποσύρονται από τον μπαμπά τους. Αυτό όμως που φαίνεται να διακρίνει τα ζευγάρια που τα καταφέρνουν από αυτά που δεν τα καταφέρνουν είναι η στάση του μπαμπά. Όσοι τα καταφέρνουν, φαίνεται να είναι πιο εκδηλωτικοί – με ενθουσιασμό και θαυμασμό – προς τις συντρόφους τους, ακόμα και πολύ πριν τον ερχομό των παιδιών. Οι άντρες είναι μια πραγματικά καθοριστική παράμετρος στην εξίσωση. Ο τρόπος που μιλούν μεταξύ τους οι σύντροφοί κατά τη διάρκεια της κύησης, επηρεάζει την συμπεριφορά του νεογνού με τρόπους που αυτό θα έχει αντίκτυπο στην πορεία του στη ζωή. Οι γονικές συνήθειες στην διαχείριση και λύση μιας σύγκρουσης στους 6 μήνες κύησης, μπορούν να προβλέψουν την συμπεριφορά του νεογνού στους 3 μήνες.
Φυσικά και η γέννηση του παιδιού δεν είναι απαραίτητα η αρχή της «κάτω βόλτας» για τις οικογένειες. Η διατήρηση της συναισθηματικής σύνδεσης και η επίγνωση διαχείρισης των διαφωνιών μπορούν να αποτρέψουν μετέπειτα προβλήματα τόσο για τους γονείς όσο και για τα παιδιά. Και η καλύτερη στιγμή να διδάξεις τα ζευγάρια τις απαραίτητες δεξιότητες είναι όταν περιμένουν το μωρό τους. Είναι η στιγμή που οι μπαμπάδες ανοίγονται συναισθηματικά. Η βοήθεια που μπορούν να πάρουν τα ζευγάρια ενώ περιμένουν να συναντήσουν το μωρό τους είναι πολύ σημαντική. Καθώς ο ειδικός θα τους βοηθήσει να διατηρήσουν τον ερωτισμό, την οικειότητα και την σύνδεση μεταξύ τους, κι άρα την καλή επικοινωνία και συνεργασία. Γνωρίζοντας ότι ο δεσμός μεταξύ τους είναι καθοριστικός, τα ζευγάρια μαθαίνουν να συντονίζονται με το μωρό τους – να διαβάζουν τα σημάδια, και να ρίχνουν τους ρυθμούς τους για να ακολουθήσουν του μωρού. Ούτως ή άλλως οι γονείς είναι τα πιο ενδιαφέροντα παιχνίδια για τα μωρά. Και τα πιο σημαντικά και απαραίτητα.
