Πόσο συχνά μαμάδες και συγγενείς, φίλοι αλλά και ιατρικό προσωπικό, συμβουλεύουν μια έγκυο γυναίκα κάτι τέτοιο πριν την ολοκλήρωση του 1ου τριμήνου της κύησης ; Πόσες από αυτές το παίρνουν τις μετρητοίς και πόσες μου λένε ότι δεν θέλουν να επηρεαστούν και να χάσουν τις ελπίδες τους ότι όλα θα πάνε καλά, να μην ερωτευτούν το μωρό τους ακόμα και από τόσο νωρίς, να μην τους μπει στο μυαλό ο φόβος που τους μεταδίδουν άλλες γυναίκες ωθώντας τους να κρατήσουν για τον εαυτό τους, αυτό που τους συμβαίνει.

Όπως καταλαβαίνετε διάφορες αντιδράσεις και άπειρες σκέψεις προκαλούνται στο μυαλό της εγκύου σχετικά με το τι τελικά πρέπει να κάνει. Ποιο είναι το σωστό; Και πόσο λάθος είναι που θέλει να μοιραστεί τη χαρά της ; Μία από τις σκέψεις τους είναι να το πει όταν εκείνη το νοιώθει και αυτό να μην σκεφτεί ότι θα επηρεάσει την θετική έκβαση της κύησης. Μια άλλη είναι να το πει πολύ νωρίς και αν αποβάλλει να τους έχει όλους γύρω της να την στηρίξουν στο κακό που της συνέβη. Μια τρίτη περίπτωση είναι να μην το πει σε κανέναν, να αποβάλλει και μετά τι; Να υποφέρει στην σιωπή της και μόνη;

Πολλές από αυτές τις γυναίκες προσπαθούν να κατανοήσουν τον λόγο που σχεδόν όλες συνεχίζουν αυτή την παράδοση της σιωπής και του μυστικού μέχρι την ολοκλήρωση του 1ου τριμήνου – μην τυχόν και. Σίγουρα η αποβολή δεν είναι ένα εύκολο ζήτημα σαν βίωμα αλλά ούτε καν προς συζήτηση. Όπως επίσης ο φόβος ότι ενώ θα προσπαθεί να αναρρώσει συναισθηματικά, θα πρέπει να απαντάει συχνά στα ερωτήματα των άλλων σχετικά με το πώς είναι και τι σκέφτεται και και και και…,την περίοδο που προσπαθεί να διαχειριστεί το άσχημο νέο και ότι άλλο σημαίνει αυτό για την ίδια.

Όμως πόσο βοηθητικό είναι το ότι έχουμε μάθει να κρύβουμε τα συναισθήματά μας; Γενικότερα αλλά και ειδικά. Στις καλές αλλά και στις πιο δύσκολες καταστάσεις; Και τι γίνεται με τους ανθρώπους που δεν είναι και τόσο «επαγγελματίες» στην απόκρυψη των συναισθημάτων τους ιδίως όταν ζωγραφίζονται στο πρόσωπό τους; Τι γίνεται με αυτούς που δεν μπορούν να υποκριθούν ότι απλά δεν υπάρχει πλέον εγκυμοσύνη; Και για όσους το καταφέρνουν, οι δικοί τους δεν απορούν πώς και είναι καλά μετά από κάτι τέτοιο; Γιατί να έχει γίνει τόσο μεγάλη ανάγκη μας να μην βλέπουν οι άλλοι ότι κάτι έχει αλλάξει για εμάς; Μήπως η ανάγκη μας είναι ακριβώς το αντίθετο ; Μήπως ελπίζουμε – σιωπηρά – κάποιος να καταλάβει ότι κάτι έχει αλλάξει; Πιστέψτε με, μάλλον οι πιθανότητες για την σιωπηρή ελπίδα είναι περισσότερες.

Διότι οι περισσότερες γυναίκες αλλά και άνδρες, ξέρουν ότι αυτή η παράδοση της μυστικότητας έχει τις ρίζες της στο συναίσθημα της ντροπής. Για πολλά χρόνια οι γυναίκες υποκρίνονται ότι η σεξουαλικότητα, η εγκυμοσύνη, η γέννηση και φυσικά η αποβολή, απλά δεν υφίστανται. Για πολλές γυναίκες η αποβολή μοιάζει σαν την μεγαλύτερη αποτυχία τους. Αν την κρατήσουν μυστικό, αν νοιώθουν ανεπαρκείς σύζυγοι, ή αν εν τέλει το θεωρούν σαν μια ένδειξη ότι δεν είναι αρκετά καλές, απλά δεν δίνουν η μία στη άλλη την ευκαιρία να μοιραστούν το βάρος του πένθους τους.

Δεν μιλάμε για βαρύγδουπες ανακοινώσεις της κάθε εγκυμοσύνης το πρώτο λεπτό που το τεστ δείχνει θετικό. Δεν είναι βέβαιο ότι κάθε γυναίκα που έχει βιώσει μια αποβολή θα ήθελε να το συζητήσει δημοσίως και με όλους. Αυτό όμως που ακούω σαν παράπονο από αρκετές εγκύους είναι ότι θα ήθελαν να είναι θέμα που κάθε οικογένεια θα μπορούσε να το διαχειριστεί διαφορετικά και όχι να τίθεται σαν η «σωστή» παράδοση.

Είναι πολλές αυτές που ενώ θέλουν να μοιραστούν τη χαρά τους, ταυτόχρονα δεν μπορούν να αποδράσουν από την συμβουλή που δέχονται «να μην το πεις ακόμα».

Είναι προφανής η ανάγκη τους να μπορούν να μοιραστούν τη χαρά τους αλλά να έχουν το δικαίωμα να μοιραστούν και την ενδεχόμενη θλίψη τους χωρίς να νοιώθουν μίασμα της ανθρωπότητας κι έτσι να είναι καταδικασμένες να περάσουν μόνες τους εν τέλει και την αυθόρμητη χαρά αλλά και το βαρύ πένθος μετέπειτα. Νοιώθουν ντροπή, πίεση να μην χαρούν αυθόρμητα μην τυχόν και την χάσουν γρήγορα. Σαφώς και πολλοί περιμένουν να ακούσουν τα νέα. Ιδίως αν το ζευγάρι προσπαθεί καιρό να αποκτήσει απόγονο.

Κι εν τέλει το λένε μετά την ολοκλήρωση του 1ου τριμήνου δηλώνοντας μια υγιή κύηση. Όμως είναι αρκετές οι γυναίκες που δυσκολεύονται να «συγχωρήσουν» εκείνες (γιατί συνήθως γυναίκες συμβουλεύουν σε αυτές τις περιπτώσεις) που όταν τους είπα «Είμαι έγκυος!» εκείνες ανταποκρίθηκαν με «Μην το πεις παραέξω ακόμα» υπονοώντας ότι μπορεί να αποβάλλεις. Είναι πολλές αυτές που δεν θεωρούν κατάλληλη ή βοηθητική αντίδραση μια τέτοια φράση. Κι αν μια γυναίκα ανακοινώσει την εγκυμοσύνη της στις 4 εβδομάδες, στις 8 εβδομάδες ή στις 20 εβδομάδες, έγκυος είναι και πάλι.

Αν νοιώθει η ίδια την χαρά να το μοιραστεί, κανένα ποσοστό κινδύνου για το έμβρυο δεν είναι ικανό να της μειώσει τη χαρά που αισθάνεται. Και ο φόβος που οδηγεί σε φοβικές αντιδράσεις και καταπίεση συναισθημάτων, επηρεάζει την σχέση της εγκύου με το έμβρυο πριν καν το φέρει στον κόσμο. Μην αναλύσουμε τι γίνεται αφού το φέρει στον κόσμο αν συνεχίσει να λειτουργεί με γνώμονα αυτή τη λογική.