Το πέρας των εορτών δια το τέκνο

Το πέρας των εορτών, σηματοδοτεί ανέκαθεν μία μελαγχολική περίοδο δια όλους, πόσο μάλλον δια τα παιδιά, τα οποία αναπτύσσονται εις τους κόλπους της οικογενειακής θαλπωρής και εκλαμβάνουν τον κόσμο, ως ιδανικό ή τον θεώνται υπό το ιδικό τους ιδεατό πρίσμα, ως κάτι προσιτό ή ενδεχομένως και εύπλαστο, ήτοι ικανό και πρόσφορο να προσαρμοσθεί εις τα ιδικά τους θέλω και επιθυμίες, πράγμα όμως αντικειμενικώς ανέφικτο.

Πλην όμως ανεξαρτήτως της αντικειμενικά σκληρής πραγματικότητας, ιδιαίτατα εφέτος, προστίθεται και ο εφιάλτης του ιού, ο οποίος έχει μεταλλάξει την κανονικότητά μας, εγκαινιάζοντας μία νέα, ασυνήθιστη εικονική πραγματικότητα, όπου έχει εκλείψει πάσα μορφή διαπροσωπικής ή εκ του σύνεγγυς επαφή.

Τούτο δε καθίσταται ψηλαφητό, διότι εισέτι και η δια ζώσης εκπαίδευση και ό,τι τούτο συνεπάγεται, ιδίως δια τα παιδιά, ως προς την ανθρώπινη επαφή και την συνακόλουθη κοινωνικοποίηση τους έχει ολοσχερώς καταργηθεί ή έχει καθ’ ολοκληρίαν αντικατασταθεί από την πλασματική πραγματικότητα των διαθεσίμων μέσων κοινωνικής δικτυώσεως.

Η ζωή των έχει υποκατασταθεί εις πάσα έκφανσή της, δια των σύγχρονων τεχνολογιών, μία δηλαδή παρά φύση και στρεβλή μορφή ανθρωπίνης επαφής, η οποία αφίσταται παρασάγγας από την αληθή και γνήσια δια ζώσης επαφής, με αποτέλεσα τα παιδιά, (ένεκεν της ηλικίας των ασφαλώς) να εθίζονται ακουσίως προς μία ψευδεπίγραφη μορφή επικοινωνίας.

Ως εκ τούτου λοιπόν σήμερον, οι προκλήσεις μετάβασης των παιδιών από το εορτινό πνεύμα προς την αμείλικτη και άτεγκτη πραγματικότητα απαιτεί ιδιαίτατη προσοχή, ναι μεν αναπόδραστα να ευθυγραμμισθούν με την Νέα Τάξη πραγμάτων επικοινωνίας και εκπαιδεύσεως ένεκεν του ιού, πλην όμως, καθίσταται αδήριτη ανάγκη η προσήκουσα υποστήριξη τους, υπό των γονέων, προς την μη απεμπόληση ή κατάργηση οιασδήποτε μορφή επικοινωνίας με τα άλλα παιδιά,  προς το παρόν όμως τούτο είναι εφικτό να πραγματοποιηθεί, μόνον, υπό το πρίσμα της θεωρητικής διαπαιδαγώγησης προς το παιδί.

Κατά συνέπεια λοιπόν, επιβάλλεται υπό τις νέες καινοφανείς συνθήκες, καίτοι καθίστανται πρωτόφαντες και αντίξοες, να προσαρμοσθούμε δίχως να αλλοτριωθούμε και να απεμπολήσουμε τις θεμελιώδεις και παραδοσιακές αρχές διαπαιδαγώγησης των τέκνων.

Επομένως δηλαδή, αισιοδοξία, προσοχή, ισορροπία και διαρκής σπουδή προς τα νέα δεδομένα ούτως ώστε τα παιδιά να είναι εξοικειωμένα, αφενός μεν να προσαρμόζονται μετά βεβαιότητας προς τις νέες εξελίξεις και αφετέρου δε, όπως αποκτούν επίγνωση και διάκριση της νυν προσωρινής κατάστασης (ήτοι της εικονικής πραγματικότητας την οποία βιώνουμε) από την κανονική την οποία τουλάχιστον προσωρινώς στερούμεθα.

Τηρουμένων των αναλογιών, το αυτό συμβαίνει και με το πέρας των εορτών, τα παιδιά, προϊόντος του χρόνου, δέον όπως αντιληφθούν βαθμηδόν το πέρας του μαγικού κλίματος των εορτών, με αποτέλεσμα να μεταβούν προς την κανονική καθημερινή πραγματικότητα δίχως τον στολισμό και τα συμπαρομαρτούντα και χωρίς να νιώσουν συναισθηματικό έλλειμμα προς την κανονικότητα.

Άρα λοιπόν, απαιτείται ομαλή μετάβαση και ιδιαίτατη συναισθηματική υποστήριξη ούτως ώστε τα παιδιά να μην νιώσουν κάποιο κενό και περιέλθουν σε μελαγχολία, διότι πράγματι η μετάβαση, λόγω των ισχυρών συναισθημάτων που γεννιούνται κατά την διάρκεια των διακοπών και αφεύκτως εκλείπουν άνευ ετέρου τινός, μετά το πέρας αυτών, δημιουργούν μια αλγεινή περιέρρεουσα ατμόσφαιρα.

 Την ως άνω οδυνηρά κατάσταση δύναται αποτελεσματικά να υπερβούν οι ενήλικοι και να το τιθασεύσουν προσηκόντως εις αντιδιαστολή με τα ανήλικα τέκνα τα οποία μεθίστανται προσδεδεμένα συναισθηματικά με τις εορτές.

Μαχητό τεκμήριο αυτών, είναι η διακατοχή κάποιου στολιδιού, ή κάποιο παιχνιδιού, (άγιος βασίλης κτλ) τα οποία παραπέμπουν εις τις ημέρες αυτές και αρνείται να το αποχωρισθεί επί μακρόν.

Ως εκ τούτου λοιπόν, ενόψει των διττών προκλήσεων, αυτής της χρονιάς, ας καταστούμε έτι μάλλον και μάλλον προσεκτικοί προς την ψυχολογία των παιδιών και ας σταθούμε εις το ύψος των περιστάσεων, προστατεύοντας αφενός την ψυχική τους υγεία και αφετέρου προασπίζοντας και την ιδική μας εξέλιξη μέσα από το ποιοτικό τους μέλλον, διότι οι καιροί εις τους οποίους αναπτυσσόμεθα και ζούμε καθίστανται ιδιαζόντως χαλεποί.