Ψυχική απομόνωση του
τέκνου
Η έννοια της γονικής αποξένωσης καθίσταται ένα ιδιαίτερα
δυσχερές και τραχύ αντικείμενο, διότι ο γονεύς ο οποίος ασκεί
ψυχοσυναισθηματική επιρροή προς το παιδί, δύναται, πολλές φορές
εκ των πραγμάτων και απροσκόπτως να στερήσει το παιδί από τον
έτερο γονέα, δια δολίας προαιρέσεως, δίχως να αναλογιστεί
ουδόλως τις επαχθείς συνέπειες του τέκνου εις τον ψυχισμό του.
Ασφαλώς αυτό δεν αποτελεί κανόνα δια την μητέρα συνήθως η
οποία ασκεί την επιμέλεια και ιδίως δια ορισμένο χρονικό διάστημα
κυριαρχεί απολύτως προς το τέκνο του, απλώς είναι το συνήθως
συμβαίνον ως προς την μητέρα.
Πλην όμως υπάρχουν και κανονικές περιπτώσεις όπου η μητέρα
επιτρέπει κανονικά την επικοινωνία, ή περιπτώσεις όπου η μητέρα
έχει κριθεί ακατάλληλη ή ακόμη όταν ο πατέρας λογίζεται ως μη
κατάλληλος ή ενδεχομένως λίαν επικίνδυνος δια το συμφέρον του
ανηλίκου τέκνου, εξ αυτού του λόγου, του αποκλείεται η
επικοινωνία.
Βεβαίως υπάρχουν και ακραίες περιπτώσεις ενδο- οικογενειακής
βίας, όπου, ο ένας εκ των δύο γονέων έχει διαπράξει κάποιο ποινικό
αδίκημα κατά των τέκνων του, με αποτέλεσμα να του αφαιρείται η
επιμέλεια ή επί τα χείρω, να εκπίπτει του γονικού δεσμού.
Ως εκ τούτου λοιπόν η έννοια του γονικής αποξένωσης λογίζεται εξ
ορισμού μία δυσμενής συνθήκη δια το ίδιο το παιδί εξ αυτού του
λόγου και η ήδη υφιστάμενη νομοθεσία μέμφεται τον ασκούντα την
γονική μέριμνα να στερεί την επικοινωνία προς τον άλλο γονέα,
δηλαδή συνιστά καταχρηστική άσκηση της επιμελείας διότι βλάπτει
το συμφέρον του παιδιού, ωσαύτως στοιχειοθετεί προσβολή
προσωπικότητας προς τον ασκούντα την επικοινωνία ο οποίος
δύναται να αξιώσει εύλογη χρηματική ικανοποίηση ένεκεν ηθικής
βλάβης, καθώς και να υποβάλλει μήνυση δια παραβίαση της
δικαστικής αποφάσεως περί της επικοινωνίας.
Πέραν από της ένδικη έποψη του ζητήματος, το μείζον ζήτημα είναι
η γενεσιουργός αιτία, δυνάμει της οποίας ένας γονεύς, ο οποίος
ασκεί την επιμέλεια να το στερεί από τον άλλο, εφόσον βέβαια δεν
συντρέχει ουδείς σαφής δικαιολογητικός λόγος.
Το συμφέρον του τέκνου επιβάλλει την ισόχρονη επαφή με
αμφότερους τους γονείς ανεξαρτήτως λοιπόν της διάζευξης μεταξύ
των δύο γονέων μεταξύ των, διότι το παιδί αναγνωρίζει
αμφότερους τους γονείς, όπου η παρουσία και η επικοινωνία μαζί
τους καθίσταται απολύτως αναγκαία (αποκλειομένων όπως και
αναφέραμε διεξοδικώς ανωτέρω, των παθογενών καταστάσεων).
Το σύνδρομο της αποξενώσεως δημιουργεί πολλαπλά ψυχολογικά
και κοινωνικά προβλήματα, αδιόρατα εν πρώτοις, τραύματα, τα
οποία αφεύκτως και νομοτελειακά γιγαντώνονται προϊόντος του
χρόνου, εξ αυτού του λόγου, θα πρέπει, αμφότεροι οι γονείς να
εγκύπτουν προς την εύθραυστη ψυχοσύνθεση των τέκνων τους, να
δίδουν δηλαδή απόλυτη προτεραιότητα προς την λυσιτελή
εκπροσώπηση του συμφέροντός των και να μην τα αντιμετωπίζουν
ως προέκταση της προσωπικότητας τους, ή να μην καταπνίγουν τις
γόνιμες μύχιες επιθυμίες τους προς επικοινωνία με τον έτερο
γονέα, πειθαναγκάζοντας τα ή αποθαρρύνοντας τα προς την
κατεύθυνση αυτή, με αποτέλεσμα οι ίδιοι (οι γονείς) να καθίστανται
επιλήψιμα ηθικοί αυτουργοί της ματαιώσεως της επικοινωνίας των
τέκνων με τον έτερο γονέα, δια μέσω του τέκνου το οποίο επιμελώς
ποδηγετούν, κατ’ ουσίαν χρησιμοποιώντας το ως άβουλο
ανδράποδο και φερέφωνο της ιδικής τους επιθυμίας.
Είθε να αλλάξει η κατάσταση αυτή, πλην όμως η δομική αλλαγή
απαιτεί άρδην και καθολική αλλαγή νοοτροπίας αρχής γενομένης
από τους δικαστές όσο και από τις κρατικές υποδομές, διότι άρτιοι
νόμοι υπάρχουν δεν υπολείπεται η χώρα μας ως προς τον τομέα
αυτό και μάλιστα υφίσταται και πολυνομία, από αυτό το οποίο
ασφαλώς όμως στερείται είναι η ορθή εφαρμογή και ο επαρκής
έλεγχος ως προς την απαρέγκλιτη τήρηση αυτών, δια την εύρυθμη
και τελεσφόρα λειτουργία της κοινωνίας.
Εν κατακλείδι το παιδί ουδόλως θα πρέπει να αποτελέσει το θύμα
εις την αέναη διελκυστίνδα φαύλων αντιπαραθέσεων ενός
διαζευγμένου ζευγαριού.
