Επιμέλεια-η χαίνουσα πληγή του Οικογενειακού Δικαίου
Η έννοια της συν- επιμέλειας αποτελεί ένα εξ ορισμού πολυσύνθετο ζήτημα διότι συνδέεται αρρήκτως με την, τρόπον τινά, ιερά έννοια της γονικής μέριμνας η οποία εξ αντικειμένου κατατείνει εις την εξυπηρέτηση του υπέρτερου συμφέροντος του ανήλικο τέκνου, πλην όμως το ζήτημα όπως τίθεται σε διαβούλευση δεν προσεγγίζεται το καίριο και ακανθώδες αυτό ζήτημα εις το πυρήνα του, απλώς ακούγονται κατά την ταπεινή και υποκειμενική μου γνώμη, άναρθρες κραυγές ένθεν κακείθεν, δίχως να προσφέρεται μία σοβαρά και τελεσφόρα λύση, ως προς την ανάθεση της επιμελείας.
Ήδη το νομικό μας σύστημα, ως προς το πλέγμα των διατάξεων καθίσταται αρκούντως ικανοποιητικό πλην όμως δεν εφαρμόζεται εις το βάθος και εύρος όπως θα έδει, με αποκλειστικό γνώμονα την κατά περίσταση και περίπτωση εξυπηρέτηση του συμφέροντος του τέκνου, τούτο ανάγεται όχι κατ’ ανάγκην εις την κακοτεχνία των νόμων, όσο στην αβελτηρία και την παγιωμένη δικαστηριακή αντίληψη, όπου κατισχύει «εθιμικώ δικαίω» η πεπτατημένη νομολογία, όπισθεν της οποίας σοβεί εδραίως μία εγκαθιδρυμένη νοοτροπία περί της έννοιας της επιμέλειας.
Εν άλλος λόγοις το πρόβλημα δεν ανάγεται σε ανεπάρκεια ή έλλειψη σαφήνειας νόμων, αλλά σε μία νοοτροπία η οποία καλώς η κακώς έχει αποκρυσταλλωθεί από το κοινωνικό γίγνεσθαι το οποίο αφεύκτως επηρεάζει την αντίληψη των δικαστών.
Ως εκ τούτου λοιπόν, η ρηξικέλευθη τομή, έγκειται εις την εν γένει αναμόρφωση του βλέμματος μας ως προς το μείζον ζήτημα του οικογενειακού δικαίου και πρωτίστως η δημιουργία δικαστηρίων δια εκδίκαση υποθέσεων αμιγώς οικογενειακού δικαίου, καθώς και η ενίσχυση ανύπαρκτων δομών, συμβουλευτικών γονέων, με ειδικούς επιστήμονες, κοινωνικούς λειτουργούς και ούτω καθ’ εξής.
Ωσαύτως εν Ελλάδι, το συμφέρον του παιδιού εν τοις πράγμασι και επί τη πράξει, δεν εξυπηρετείται εις το μέγιστο παρά τις αντίθετες ρηματικές διακηρύξεις, ηθικιστικού τύπου των Δικαστών Εισαγγελέων και ούτω καθ’ εξής, διότι το όλο σύστημα πάσχει εκ βάθρων.
Η χαίνουσα πληγή ως προς την ορθή απονομή της επιμέλειας δεν έγκειται εις την υποχρεωτική συν-επιμέλεια, δηλαδή εις την νομοθετική θέσπιση μίας άπαξ διορθωτικής διάταξης η οποία θα δημιουργήσει μία νέα διελκυστίνδα αντιπαράθεσης μεταξύ των δύο γονέων καθότι το ζήτημα ανάγεται σε ορισμένα άλλα κακώς κείμενα, δηλαδή στην ιδεολογικοποίηση του οικογενειακού δικαίου, συνδικαλιστικού τύπου, (φεμινισμός, πολιτισμικός μαρξισμός, ακραία πολιτικά γκρουπούσκουλα, έμφυλος ρατσισμός) με συνέπεια να προτάσσονται διχαστικά ιδεολογικά δόγματα, εις βάρος του παιδιού, με αποτέλεσμα το συμφέρον του τέκνου να καθίσταται κατ’ ουσίαν το πρόσχημα, δια την διεκδίκηση της επιμέλειας με όρους ανταγωνισμού και προς εκπλήρωση του εγωκεντρισμού εκάτερου εκ των γονέων.
Ως εκ τούτου, η κατάσταση δεν αντιμετωπίζεται ως «μαύρο-άσπρο», η επιμέλεια δεν είναι προνόμιο ουδενός, ούτε θα θεραπευτούν κάποιες πλημμέλειες ή αβελτηρίες του συστήματος με απλώς θέσπιση νόμων, οι οποίοι, θα περιπέσουν σε αχρησία, αλλά όμως απαιτούνται πιο ριζικές τομές, όπως και προανέφερα.
Η ορθή εφαρμογή της ήδη υπάρχουσας νομοθεσίας από εξειδικευμένους δικαστές θα δύνανται να προσδώσουν την δέουσα βαρύτητα και να περιάψουν με το προσήκον κύρος τις ειδικές διαδικασίες της απονομής της επιμέλειας, αλλά και τα συνεφελκόμενα αυτής, ήτοι την άσκηση του δικαιώματος της επικοινωνίας, την καταβολή της διατροφής και ούτω καθ’ εξής.
Νόμοι υπάρχουν, απλώς τα δικαστήρια ενεργούν διεκπεραιωτικά, με αποτέλεσμα, τέτοιου είδους υποθέσεις, οι οποίες δεν επιδέχονται αναβολής, λόγω ότι σχετίζονται με την διάπλαση της ανθρώπινης ψυχής, σύρονται εις το διηνεκές, δίχως ουδένα ενδιαφέρον, δια την καταλληλότητα του γονέα περί της ασκήσεως της επιμέλειας, περί της παρεμποδίσεως του δικαιώματος της επικοινωνίας με ηθική αυτουργία του γονέα που ασκεί την επιμέλεια, με συνέπεια να επέρχεται βιαίως και αφεύκτως το σύνδρομο της γονικής αποξένωσης δια τον έτερο γονέα, η παραβίαση υποχρέωσης διατροφής, με ιδιαζόντως επαχθείς συνέπειες, με αποτέλεσμα, εξαιτίας και συνεπεία της βραδύτητας αυτής, να μην εξυπηρετείται, κατά το μάλλον ή ήττον, επί της ουσίας το συμφέρον των τέκνων.
Συνελόντι ειπείν, η επιμέλεια ή η λειτουργική κατανομή της επιμέλειας ή η συνεπιμέλεια δεν είναι εξ ορισμού αρνητικά ούτε θετικά, απλώς τίθενται υπό την βάσανο του φυσικού δικαστή ο οποίος περιπτωσιολογικά, συνεκτιμώντας δηλαδή πάμπολλες ετερόκλητες παραμέτρους, (το συμφέρον του τέκνου, την ηλικία, την ψυχολογία, το επάγγελμα των γονέων, την ψυχική τους υγεία, την κοινωνική του συμπεριφορά, κτλ), ως εκ τούτου το πραγματικό συμφέρον του παιδιού καθοδηγεί την ανάθεση της επιμέλειας εις τον κατάλληλο γονέα, ανεξαρτήτως ιδεοληψιών και προκαταλήψεων.
Εν ολίγοις, η επιμέλεια είναι πολυπαραγοντική διαδικασία όπου μόνον κατόπιν πολύπτυχης διαβούλευσης ή υπό την βάσανο του δικαστηρίου θα επιτευχθεί μία ορθή απόφαση αποφεύγοντας του σκοπέλους του δογματισμού κα της προκρούστειας ιδεοληψίας.
Το συμφέρον του παιδιού, η ζωή του, τα οποία διαμορφώνονται εν μέρει από την άσκηση της επιμέλειας δεν αποτελεί αντικείμενο πολιτικής ή ιδεολογικής εκμετάλλευσης.
