Το 15-20% των κυήσεων οδηγούνται σε αποβολή, συνήθως κατά τις πρώτες 13 εβδομάδες κύησης σύμφωνα με το Αμερικανικό Κολλέγιο Μαιευτήρων και Γυναικολόγων. Για την γυναίκα που απέβαλλε, είναι μια δύσκολη συναισθηματικά στιγμή για τη διαχείριση της απώλειας, του αντίκτυπού της κατάστασης αυτής στο γάμο της και την ικανότητά της να συλλάβει στο μέλλον. Οι πιο κοντινοί άνθρωποι αντιμετωπίζουν μεγάλη δυσκολία μην γνωρίζοντας τι πρέπει της να πουν ή τον τρόπο με τον οποίο θα μπορέσουν να την στηρίξουν επαρκώς στο πένθος της και στη διαχείριση της απώλειας αυτής στη ζωή της.
Τι είναι όμως αυτό που κάνει την αποβολή τόσο επώδυνη συναισθηματικά ;
Μια αποβολή είναι ένας θάνατος στην οικογένεια και όπως σε κάθε θάνατο, ο άνθρωπος που μένει πίσω έχει την ανάγκη να πενθήσει τον αγαπημένο που έχασε. Οι αποβολές είναι πολύ επώδυνες επειδή η μητέρα και ο πατέρας είχαν ήδη αναπτύξει συναισθήματα αγάπης για το μωρό τους αλλά και γιατί δεν είχαν και δεν θα έχουν ποτέ την ευκαιρία να είναι αυτό το παιδί κομμάτι της ζωής τους. Όλες οι ελπίδες και τα όνειρα μένουν ανεκπλήρωτα. Αν έχουν άλλα παιδιά, αυτά τα παιδιά ποτέ δεν θα καλύψουν την θέση του μωρού που έχασαν.
Όταν όμως υπάρχουν περισσότερες από μία αποβολές, τα πράγματα είναι πιο επιβαρυντικά καθώς το πένθος προστίθεται. Δεν είναι μόνο το πένθος της μητέρας αλλά οι σωματικές πτυχές της εγκυμοσύνης που επιβαρύνουν την υγεία της. Το σώμα της έχει περάσει σωματικές και ορμονικές αλλαγές και επανειλημμένα έχει μπει σε διαδικασίες ανάρρωσης. Αν δεν έχει παιδιά, μπορεί να φοβάται ότι ποτέ δεν θα κάνει. Μόλις αναρρώσει από τη αποβολή, αν θέλει να ξαναπροσπαθήσει, πρέπει να επανέλθει η υγεία της για να είναι αρκετά δυνατή να κυοφορήσει και πάλι.
Πώς όμως μπορούμε να βοηθήσουμε τον άνθρωπό μας σε αυτό που βιώνει ;
Το σημαντικότερο είναι να κατανοήσουμε την απώλεια της. Πρέπει να της φερθούμε όπως θα φερόμασταν σε κάποιον που έχασε κάποιον συγγενή του. Πολλές φορές ένα γραπτό μήνυμα, λίγο σπιτικό φαγητό ίσως και ένα μπουκέτο λουλούδια βοηθούν. Η ουσιαστικότερη βοήθεια είναι να την επισκεπτόμαστε και να την ακούμε. Αυτή την στιγμή έχει ανάγκη να της επιτρέψουμε να μοιραστεί συναισθήματα και να μιλάει όσο θέλει και για ότι θέλει εκείνη. Μια μητέρα είχε πει ότι το καλύτερο που είχε κάνει μια φίλη της ήταν να επαναλαμβάνει όσα της έλεγε η ίδια. Αυτό της έδειχνε ότι η φίλης της την ακούει πραγματικά.
Κάτι αρκετά δύσκολο είναι μία από τις φίλες της γυναίκας που απέβαλλε να είναι έγκυος. Αρκετά σκληρό. Η απώλεια κάνει το άτομο να απομονώνεται άρα είναι απαραίτητο να μην κόψει η γυναίκα που είναι έγκυος την επαφή με την φίλη της που μόλις απέβαλλε. Αν μείνει μακριά της, θα απομονωθεί ακόμα περισσότερο. Θα κάνει καλό και στις δύο να μιλήσουν και είναι ειλικρινείς μεταξύ τους. Προφανώς και τη δεδομένη στιγμή τα όρια της επαφής θα τα θέσει η γυναίκα που απέβαλλε γι` αυτό θα βοηθούσε η έγκυος γυναίκα να ρωτήσει τη φίλη της τι είναι αυτό που επιθυμεί και τι όχι. Όσο μεγάλη κι αν είναι η αγάπη μεταξύ αυτών των δύο γυναικών, υπάρχουν παράμετροι της εγκυμοσύνης της και του ενθουσιασμού της που θα προκαλούν στην άλλη πόνο. Είναι σημαντικό η έγκυος να δείξει ευαισθησία στα συναισθήματά της φίλης της.
Κι αν με ρωτάτε αν έχει τη δύναμη ένας φίλος να μειώσει το άγχος για εγκυμοσύνη μετά από μια αποβολή, θα σας πω ότι το κλειδί είναι η επικοινωνία. Γνωστοποιήστε της ότι είστε διαθέσιμοι να ακούσετε και όταν θέλει εκείνη να μοιραστεί ή να βγάλει από μέσα της ότι έχει, δίνοντάς της την αμέριστη προσοχή σας. Όλοι έχουν ανάγκη μια διέξοδο, ας είστε η δική της. Αυτό που σίγουρα δεν θα βοηθήσει είναι μη-ρεαλιστικά σχόλια όπως «Αυτή τη φορά θα τα καταφέρεις» ή «Είμαι βέβαιος ότι αυτή τη φορά όλα θα πάνε καλά».
Κλείνοντας, μπορεί να σας ακουστεί περίεργο αλλά είναι πολλές οι κοπέλες που μόλις απέβαλλαν και θέλουν να μάθουν τι μπορούν να κάνουν οι ίδιες για να νοιώσουν πιο άνετα οι δικοί τους άνθρωποι που είναι κοντά τους. Αυτό που τους λέω είναι ότι όταν αισθάνονται τόσο άσχημα, είναι μεγάλη πίεση για τον εαυτό τους να προσπαθούν να βρουν τη δύναμη να κάνουν τα πράγματα εύκολα για τους άλλους. Πολλές μειώνουν έως εξαφανίζουν τα πραγματικά τους συναισθήματα ώστε να μην κάνουν τους γονείς κα τους φίλους να νοιώσουν άβολα και στενάχωρα. Αν λίγο μετά την αποβολή, θέλουν τόσο πολύ να βοηθήσουν τους άλλους, τότε τις ενθαρρύνω να τους πουν τι μπορούν να κάνουν για να νοιώσουν καλύτερα και να ζητήσουν τη βοήθειά τους. Να μοιραστούν μαζί τους όλα όσα πιστεύουν ότι θα τις βοηθήσουν, ένα φλιτζάνι καφές , συντροφιά, κάποιον να τις συνοδεύσει στο επόμενο ραντεβού με τον γιατρό ή ένα σπιτικό φαγητό. Η πρωτοβουλία τους μιλώντας ευθέως και χωρίς δεύτερες σκέψεις σχετικά με όσα επιθυμούν, είναι κάτι εξαιρετικά βοηθητικό αυτή την στιγμή για τους ανθρώπους που τις αγαπούν και θέλουν να τις στηρίξουν.