Η διάσπαση της εγγάμου συμβιώσεως συνεπάγεται αυτόχρημα,
πέραν των προκυψάντων καίριων ζητημάτων περί της ρύθμισης της
επιμέλειας και της διατροφής εις περίπτωση ύπαρξης ανήλικων
τέκνων καθώς και του μείζονος ζητήματος της επικοινωνίας του
πατρός, αλλά και του ζητήματος διευθέτησης των περιουσιακών
στοιχείων τους ζεύγους, τα οποία απέκτησαν κατά την περίοδο του
γάμου και εντεύθεν, παρά ταύτα χρήζει ρυθμίσεως και η
οικογενειακή στέγη.
Εκ παραλλήλου δηλαδή, η λήψη πρόνοιας για την ρύθμιση της
οικογενειακής στέγης συνιστά την λήψη ενός προληπτικού μέτρου
το οποίο αποβλέπει προς την εξυπηρέτηση των ανήλικων τέκνων
εις περίπτωση που ο γονέας ο οποίος διεκδικεί την επιμέλεια,
στερείται περιουσιακού στοιχείου, ως εκ τούτου με γνώμονα την
εξυπηρέτηση του υπέρτερου συμφέροντος του τέκνου και για
λόγους επιεικείας το δικαστήριο δύναται εν τω πλαίσιω των
ασφαλιστικών μέτρων αλλά και της προσωρινής διαταγής, ένεκεν
συνδρομής λόγου κατεπείγοντος να αποφανθούν την μετοίκηση του
γονέα ο οποίος ασκεί την επικοινωνία, και την παραχώρηση της
πρώην οικογενειακής στέγης, προς τον έτερο γονέα, μολονότι
ανήκει εις τον παραχωρούνται η πλήρη κυριότητα.
Περαιτέρω, τοιουτοτρόπως δια της μετοικήσεως του ενός εκ των
δύο γονέων διασφαλίζεται προσηκόντως η οικογενειακή τάξη,
αφότου εκτονώνεται η περαιτέρω όξυνση και εκτράχυνση των ήδη
τεταμένων σχέσεων μεταξύ των ζευγαριών.
Κατά συνέπεια η έννοια της μετοικήσεως συνιστά ένα προληπτικό
μέτρο το οποίο επιφέρει δύο σπουδαίες συνέπειες δια την
αποκατάσταση της νηνεμίας κατόπιν της διασπάσεως της εγγάμου
συμβιώσεως, αφενός οριοθετεί και υλικά την σχέσεις μεταξύ του
πρώην ζευγαριού τόσο μεταξύ τους όσο και μεταξύ των τέκνων
διότι εν ταυτώ, συνιστά και κέντρο-εστία κατοικίας, και διαμονής
των τέκνων μετά του γονέως ο οποίος κατά το συνήθως συμβαίνον
ασκεί την επιμέλεια αλλά και αφετέρου συνιστά βαλβίδα εκτόνωσης
της όποιας εμφανούς ή σοβούσας έντασης διότι, υποχρεώνει τον
μεταστάντα προς μετοίκηση εις άλλη εγκατάσταση.
Ως εκ τούτου λοιπόν δια του μέτρου αυτού, ικανοποιείται παντί
τρόπω, η διευθέτηση των εκκρεμοτήτων της οικογενειακής στέγης
μεταξύ του ζεύγους.
Ωσαύτως πλειστάκις παρέχεται η δυνατότητα εις έναν εκ του δύο
γονείς, να μετοικήσει οικειοθελώς εκ της κοινής συζυγικής εστίας
προς ξεχωριστή εγκατάσταση άνευ τούτο να συνιστά εγκατάλειψη
της συζυγικής εστίας αλλά αναπαλλοτρίωτη έκφανση της
προσωπικότητάς της, όπως ορίζει το άρθρο 5 και το άρθρο 9 του
Συντάγματος.
Υπό άλλη έννοια, ο κάθε σύζυγος, εφόσον ασφαλώς ενημερώσει
προσηκόντως περί του πλήρους και ανέκκλητου διαχωρισμού
τραπέζης και κοίτης δύναται να αποχωρήσει εκ της κοινής
συζυγικής εστίας, κυριότητα του συζύγου του και να μεταβεί
παντελώς σύννομα οπουδήποτε επιθυμεί είτε κατά μόνας, ή
αιτούμενος μεταξύ άλλων δικαστικώς την μετοίκηση με των
τέκνων του ως ασκών την επιμέλεια.
Άρα η οικειοθελής αποχώρηση του συζύγου κατόπιν ειδοποιήσεως
του συζύγου, εις γνώσει δηλαδή της βουλήσεώς του, προϊόν σαφούς
διασπάσεως της εγγάμου συμβιώσεως, καθίσταται απολύτως
σύννομη διότι να απαιτείται περί του κύρους αυτής της πράξεως, η
προηγούμενη άδεια από το δικαστήριο, τούτο συμβαίνει εις
περίπτωση όπου αιτείται κάποιος την παραμονή εις την κοινή
συζυγική εστία η οποία αποτελεί κυριότητα του έτερου γονέα.
Άρα λοιπόν, εις πάσα περίπτωση εν προκειμένω, η ρύθμιση της
οικογενειακής στέγης, δέον όπως λύνεται κατά τον καλύτερο
δυνατό τρόπο, σαφώς όμως λαμβάνοντας υπόψιν και ορισμένες
συγκεκριμένες περιπτώσεις όπως η αποδεδειγμένη άσκηση ενδο-
οικογενειακής βίας, η απορία του παθόντος να μετοικήσει και ούτω
καθ’ εξής.
Πάντως η μετοίκηση πρέπει να υπόκειται εις ορισμένες εύλογες και δίκαιες ισορροπίες εκατέρωθεν,
αφενός να συντρέχει ειδικός
λόγος, με γνώμονα τα παιδιά και την περιουσιακή κατάσταση της
συζύγου, πλην όμως εις τον αντίποδα δεν πρέπει να καθίσταται
αντικείμενο εκμετάλλευσης από τον έτερο γονέα, ο οποίος ασκεί
καταχρηστικά και εσαεί το δικαίωμα νομής επί του σπιτιού
